Waardevol

Stel je voor: Je bent een meisje van een jaar of twintig, hebt sinds een paar maanden een leuke man ontmoet met wie je je over een paar jaar wel aan de keukentafel ziet zitten. Je doet een studie, woont nog thuis en hebt een bijbaantje bij de supermarkt. Dan krijg je een droom. Je krijgt een kind, en niet zomaar een kind.. Het kind. Dat wat je toch als vrij onwaarschijnlijk had geacht, aangezien je nog nooit het bed hebt gedeeld met een man. En die man, die ook wel met jou op de bank wil zitten in jullie eigen huis over een tijdje, hoort dan.. Jos, ik ben zwanger... dusss.. Maar ook hij krijgt een droom waarin duidelijk wordt dat het goed is. Dan moeten er zaken geregeld worden, gaan we trouwen? Waar gaan we wonen? Twee studenten, pa en ma schieten wat bij, helpen jullie voor de eerste spulletjes in jullie kleine flatje zes hoog achter en daar wordt dan op een koude lenteochtend de zoon geboren. En dan nadat de verloskundige naar huis is gaat de bel, nog voor je ouders het we...

Langs de radio, en toch die cd nog even aan. Kerstmuziek is momenteel in ons huis, naast de brandende ster en de adventskaars, (die overigens nog steeds niet zo snel brandt als de dagen gaan) het enige wat mij doet toeleven naar kerst. Voor mijn doen een sobere kerstsfeer in huis. En toch, misschien ben ik nog wel nooit zo met gevoel naar kerst als feest van het licht, toegegroeid. Verdriet over de moeite die ik moet doen om het kerstfeest te beleven. Bidden mocht nog wel iets meer; ook dat is momenteel niet mijn sterkste kant. Nee, dit kerstfeest is anders dan alle anderen. Bij dit kerstfeest voel ik naast intense vreugde en dankbaarheid ook een intense pijn, verdriet om wat is geweest. En juist dit verdriet doet mij ook nadenken, want hoe zwaar zou de geboorte van Gods Licht zijn geweest voor Hem. Terwijl wij dankbaar zijn/ waren voor de geboorte van Jezus, Hij die kwam speciaal voor jou én mij,vraag ik me af: zouden er ook tranen zijn geweest in de hemel? God wist wat Zijn Zoon gi...

De tijd van warme wollen plaids. van kaarsen, van warme chocolademelk, van lampen die om vijf uur aan mogen, van stampotten, van kerstliedjes, van gezelligheid, van lopen in de kou, van diep gemis, van liefde, van donkerste dagen.. en van het lichtste licht.. Toeleven naar kerst, waarin Hij kwam in een donkere koude stal, waarbij Zijn komst werd aangekondigd in een donkere koude nacht als een oogverblindend licht. Jezus, licht in mijn donkerste dagen.

Zoals in een eerder stukje al beschreven is enige zelfkritiek mij niet vreemd. Ik denk dat dit ook goed is, echter maakte ik de doorslag naar zelfafwijzing. Eigenlijk maak.. Want hoe veel beter het inmiddels weer gaat, het zit er nog in hoor. En toen kreeg ik laatst dit stukje onder ogen: http://www.youtube.com/watch?v=SjbX6mDnMwM Mijn eerste gedachten bij het zien van deze man was verbazing en nieuwsgierigheid. Daarna kwam het inspirerende. Hoe vaak is dit niet zo; een eerste oordeel is snel geveld. En toch, blijf ik mijn ogen openhouden.. zie wie er staat en bewonder zijn enorme enthousiasme om wat van het leven te maken, zijn moed om te benoemen wat nodig is, zijn liefde voor het leven.. Dat neem ik mee.. kijken, zien en bewonderen! Ook mijzelf!

Wat zou ik er veel voor over hebben om ervan af te zijn. Om dit stukje achter me te kunnen laten, om elke keer wanneer het de kop opsteekt het een halt toe te kunnen roepen, om sterker te kunnen zijn, om juist dan te kunnen relativeren.. wat zou ik er veel voor over hebben.. Maar helaas, in tijden van onrust, stress, misschien ook wel controleverlies komt het zich er altijd wel een keer even tegen aan bemoeien. Even laten weten dat het er echt nog is. Volgens veel wijze mensen gaat eetproblematiek nooit echt over, en na zoveel jaar ga ik het bijna geloven. Iets in mij steigert echter nog steeds om dit te geloven en toch komt het elke keer weer naar boven. Nu de rust terugkeert en het leven zijn gewone vormen weer aanneemt merk ik dat ik weer zo ontzettend bezig ben met mijn lichaam. Bezig met wat ik eet, hoe ik eruit zie, met de ene kilo erbij of eraf. Bezig met alles waar ik niet mee bezig wil zijn. Ik merk dat het mij belemmerd, mijn hoofd draait overuren en ik merk dat ik mind...

Misschien dat het nu toch eens tijd werd voor een nieuw verhaaltje. Wat gaat de tijd onnoemlijk snel en wat gebeurd er ook ontzettend veel met als absolute hoogtepunt: We zijn getrouwd! Het was een prachtige bijzondere dag! We hebben samen genoten van alle woorden en daden die ons man en vrouw verklaarden. Ook al hadden we samen de belofte al een tijd geleden gemaakt, dat Zijn zegen ons nu ook overdekt voelt als een geschenk! Samen met de mensen die ons lief waren en hen die ons graag even wilden spotten hebben we een geweldige dag gehad. Het blijft bijzonder om samen naar deze dag toe te leven en dan is het voorbij. De dag is voorbij en een nieuw avontuur begint. Hoewel dit avontuur al een bobbelig begin heeft, weet ik zeker dat ik dit avontuur wil meemaken alleen met de liefste. Een nieuw begin.. samen!

Mooi is het om zo samen toe te leven naar de dag waarop je man en vrouw wordt. Nu waren we dat voor ons gevoel al wel even en misschien is dat de reden dat ik helemaal niet zenuwachtig ben maar er enorm naar uitkijk! Tuurlijk wordt het trouwen in de kerk nog wel een beetje spannend, al was het alleen maar omdat er nogal wat mensen getuige van zijn. Nee, ik vind het wel mooi, ouders die emotioneler worden, kleding die wordt gepast, geheimzinnigheid alom en vooral enthousiasme. Zo mooi om dit te zien bij al die mensen die ook de afgelopen maanden dat enorme verdriet met ons hebben meegeleefd.De dag die komt zal bijzonder zijn, mooi en dat donkere randje zal ook zeker gevoeld worden. Maar toch, samen staan we nu aan een nieuw begin. Bijzonder mooi!

Nog maar een paar nachtjes slapen en dan is het zover, dan mag ik trouwen met de allerliefste! En wat heb ik er zin in! Zo fijn dat het nu dan eindelijk zover is. En hoewel de kleine klusjes nog ijverig gedaan worden (Hoezo leuk, zelfgemaakte bedankjes ;)) heb ik het gevoel dat ik er wel klaar voor ben. Pak en jurk hangen mooi te wezen, klaar om aangetrokken te worden. Alles is geregeld, de locatie, kerk, dominee, ambtenaar, een mooie liturgie en taart! Het blijft bijzonder dat je samen zo’n grote beslissing neemt. Trouwen, voor de rest van ons leven trouw beloven, samen het leven aangaan. Hoe groot is dat?! Niet te overzien. Dat maakt ook dat we het stap voor stap aangaan. Dag bij dag leven. In vertrouwen in elkaar en God. De afgelopen maanden hebben wel weer bewezen dat het leven niet maakbaar is en dat het per dag kan veranderen. Mijn emmer was de afgelopen maanden dan ook redelijk vol. Het waren heftige maanden. Maanden waardoor ik me nu bewuster ben van elke dag. De afgelope...

Er gebeurd zo ontzettend veel in korte tijd. Afstuderen, trouwen, nieuwe baan, familieperikelen en ga zo maar door. Deze zomer stond in het teken van werken, werken en voorbereidingen voor een mooie dag. En tot mijn grote verbazing lig ik nu 's avonds op apegapen op de bank. Ik ben moe.. zo moe.. en de tijd vliegt maar door. Een van de belangrijkste leerpunten voor mij uit de afgelopen maanden is dat het leven nu is, en dat ik het ook nu mag leven. En dat is nu juist best lastig, ik maak me zorgen om werk, studie, familie en iedereen om me heen en nu.. nu lig ik vermoeid in bed! De stilte valt harder dan gedacht en de zorgen komen zo snel bij mij binnen. Mijn pluspuntjes zijn teruggezakt naar de min. Ik moet dus even aan de rem hangen en de bus even wat vaart laten minderen. Wat meer genieten van mijn vrijheid en laatste zomer zonder grote baanverplichtingen.. Dus toch maar eens kijken of ik nog een dienstje of twee kwijt kan raken om gewoon heerlijk een avondje op de bank t...

De zon schijnt, het is prachtig weer.. Die zon heeft ons ook figuurlijk de laatste week weer veel gebracht. Het is goed om ook nu af en toe stil te staan bij de mooie zonnestralen die door de donkere wolken heen schijnen. We hebben het samen goed, mochten samen genieten van een paar heerlijke dagen samen. We hebben werk, een diploma, een huis, familie. En ik ben zo dankbaar dat God nooit loslaat! Ook al weet ik soms niet waar ik mijn verdriet, twijfel en onzekerheid moet laten. Ik weet dat God er is en mij niet loslaat. Mij laat zoeken maar er altijd zal zijn. Ik moet de weg soms wat zoeken maar hij leid mij! In dat vertrouwen en met de zonnestralen ook in het zicht krabbelen we steeds een beetje meer op en kijken we vooruit..

Zo in deze rare weken waarin het gemis steeds meer vorm begint te krijgen en waarin we het leven weer op moeten pakken komen er zoveel vragen naar boven. Zo bedacht ik me dat je niet kunt inschatten hoe het gemis voelt. Wanneer we zeggen; hij komt nooit meer terug, hij zal er nooit meer zijn of hij zal dit nooit meer doen weten we niet hoe dat is. Nooit is iets wat je nog niet eerder heb meegemaakt. Zou het daarom ook zo zwaar zijn? Omdat je eigenlijk niet weet waarop je je moet voorbereiden. Het is iets nieuws. Elke stapje verdriet heb je dus nog nooit meegemaakt. Je weet niet hoe het zal zijn als hij er niet is. Je weet het niet.. We zijn ook nog nooit in de hemel geweest, we kunnen dus niet weten hoe het zal zijn, hoe het zal voelen en mogen vertrouwen op wat we weten. Dus dat ik heel stiekem af en toe wel eens om het hoekje van die hemel zou willen kijken is dan misschien ook niet zo heel gek. Dan weet je hoe het zal zijn.. Nooit, wat een raar woord. Eigenlijk best nietszegge...

Ergens hier ver vandaan is een plek, een plek van vrede, rust en geluk.Een plek waar geen pijn of verdriet meer bestaat. Een mooie plek. Een plek waar het goed is. Een plek hier ergens ver vandaan.. Hij is er niet meer. Het was goed zo. Hij heeft zn strijd gestreden. En wat was het afscheid waardig, wat kreeg hij de eer die hij verdiende. Postuum trots op hem om wat we zagen, op wat we hoorden. Voor altijd in de handen van zijn Vader, Voor altijd in ons hart!

Daar zit hij dan, hand in hand met zijn beste maatje. Ze moeten afscheid nemen. Het is goed zo... Wat klinkt vol en leeg tegelijk. Het is goed: je hebt gestreden, het gaat niet meer. Maar aan de andere kant; wat doet het ongelooflijk pijn en wat vinden we het helemaal niet goed. Dit hoort niet zo. Het is goed zo... Van alles wat er ooit in mijn leven is gebeurd was vanacht het zwaarst denk ik.. Zoveel pijn en verdriet. Mijn grote liefde die zo'n pijn en verdriet heeft, zijn maatje die het zo zwaar heeft en we kunnen er zo weinig aan doen. We zijn er, we blijven er en we leggen hem in Gods hand. Vertrouwen op de rust die Hij mag geven. Dat is goed zo.. Maar dat is dan ook het enige "goed zo" dat ik me nu even kan bedenken...

Die donkere onheilspellende donkere lucht met dat glimpje zon. Vandaag was zo'n dag. Gisteren besloot hij dat het goed was zo. Dit wilde hij niet. Vanuit de roes die dat met zich meebracht gisteren en een afschuwelijke nacht verder kwamen we vandaag bij de realiteit. De dokter kwam langs, vragen werden gesteld en beslissingen genomen. Die roes veranderd langzaam maar zeker in realiteit. Het moment gisteren gaf de zon voor vandaag. Gaf de kracht om te zorgen dat we om hem heen kunnen blijven staan en 'het beste voor hem' kunnen zeggen. Ook als dat zo indruist tegen het eigen gevoel. Ik weet niet wat ik overal van vind. Kan euthanasie, kan deze onrust, kan deze pijn? Alles gebeurd waar ik bij sta en er is niets wat ik er aan kan doen. Niets. En waarom is dan de vraag die in mijn hoofd blijft spoken. Waarom dit? Waarom deze pijn? Waarom deze onrust? Waarom nadenken over beeindiging? Waarom God? Waarom kunt U het niet geven. Dit is uitzichtloos, het wonder van genezin...

Inmiddels dacht ik na een aantal jaren sociale studie toch flink wat geleerd te hebben over emoties. Je hebt ze in alle varianten, het is belangrijk ze toe te laten en je er bewust van te zijn. Tuurlijk, nog steeds mee eens. Maar nu, zoveel emoties die elkaar in zo'n ontzettend rap tempo afwisselen. Het ene moment geniet ik van kostbare momenten, dan weer moet ik lachen om iets wat er voorvalt en dat andere moment loopt er zoveel water uit mijn ogen dat ik er emmers mee kan vullen. Emoties. Ze overspoelen en op dit moment kan ik alle varianten niet meer tellen, weet ik niet of ik alles wel toe wil laten en vraag ik me af of ik me er bewust van kan zijn als ze doorgaan in dit tempo. Wat een pijn kunnen moeilijke situaties doen. Wat een verdriet kan een mens hebben. En wat kunnen we goed grenzen verleggen. Elk moment denk je dat echt het uiterste is van wat je kunt dragen of wat je ander kunt zien dragen, maar toch. Wat een kracht. Wat een mogelijkheden. En hoewel dat steeds we...

Een paar weken geleden waren mijn grootste zorgen of ik mijn opleiding ging halen, of ik een baan kon vinden en natuurlijk... of ik mijn jurk nog wel dicht zou krijgen. En nu... wat wiebelt het leven. Alle oude issues komen weer naar boven. Juist als alles om me heen wiebelt moet ik stevig staan en juist nu lukt het me maar net. Wat is het hard werken. Onzekerheid, angst en verdriet overheersen over alles. Hoe kan het leven zo oneerlijk zijn? Wat maakt dat dit ons overkomt. Hem overkomt. Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Schrijven deed ik niet meer. Vriendjelief raadde dit toch maar aan. Dus hier ben ik dan, alles wat rust kan bieden grijp ik nu aan. God, wat ben ik verdrietig, boos en soms overheerst ook het onbegrip. Waar gaat dit heen en wat is de zin van dit alles? Ik snap het niet. God, ik snap het niet. Dragen en maar doorgaan doen we, maar ik heb U nodig. Heel hard. Ook al begrijp ik dit niet, snap ik niet dat u dit allemaal toelaat en vraag ik me dagelijks af wat i...

Wat vraagt God van mij!? Dat is de vraag die me de afgelopen weken regelmatig bezighoud. Ik denk dat het niet vinden van een baan en de daarbij behorende afwijzingen als ook het voorbereiden van een trouwfeest hierin een grote rol spelen. Ennn niet te vergeten, het afstuderen... allemaal veranderingen. Grote veranderingen. Veranderingen die een stukje zekerheid laten varen en plaatsmaken voor meer onzekere momenten. Juist op deze momenten realiseer ik me dat ik het eigenlijk niet alleen wil doen. Ik wil vertrouwen op Hem, die mijn leven leidt! En dat vind ik zo ontzettend moeilijk. Want dat betekent: loslaten. Loslaten van mijn eigen zekerheid om het bij Hem te laten liggen zodat Hij mij kan vasthouden. En juist nu, met zoveel loslaten vind ik dat lastig. Weer loslaten. Een nieuwe weg inslaan. Wat wil u God! Wat is mijn plek. Als werknemer, als echtgenote, als vrouw, als kind, als mijzelf.. Ik mag het neerleggen bij U, mijn zorgen, mijn vragen en mijn angsten.. Leid mij en wijs mij de ...

En toen toch alweer een dag later dan gepland. Ik dacht dat het me wel ging lukken om de tijd vrij te maken. Dat denk ik de laatste tijd wel vaker.. helaas gaat het toch nog steeds niet altijd zoals ik denk.. School loopt op zijn einde. Nog even hard bikkelen voor een afstudeeronderzoek en dan hopelijk in juni een papiertje. Wat zou dat heerlijk zijn. Niet meer naar school maar eindelijk lekker aan de slag.

Wat gaat de tijd toch snel.. het is alweer 2012 en mijn goede voornemen tot een regelmatig blogje, is niet geheel goed gekomen. En toch, ik keek net weer een paar jaren terug en dat was toch wel heel erg leuk. Toch wel een mooi document. Dus nu met goede moed weer beginnen. Elke week één berichtje moet toch wel gaan lukken..