Mooi is het om zo samen toe te leven naar de dag waarop je man en vrouw wordt. Nu waren we dat voor ons gevoel al wel even en misschien is dat de reden dat ik helemaal niet zenuwachtig ben maar er enorm naar uitkijk!

Tuurlijk wordt het trouwen in de kerk nog wel een beetje spannend, al was het alleen maar omdat er nogal wat mensen getuige van zijn. Nee, ik vind het wel mooi, ouders die emotioneler worden, kleding die wordt gepast, geheimzinnigheid alom en vooral enthousiasme. Zo mooi om dit te zien bij al die mensen die ook de afgelopen maanden dat enorme verdriet met ons hebben meegeleefd.De dag die komt zal bijzonder zijn, mooi en dat donkere randje zal ook zeker gevoeld worden. Maar toch, samen staan we nu aan een nieuw begin. Bijzonder mooi!

Nog maar even!

Nog maar een paar nachtjes slapen en dan is het zover, dan mag ik trouwen met de allerliefste! En wat heb ik er zin in! Zo fijn dat het nu dan eindelijk zover is. En hoewel de kleine klusjes nog ijverig gedaan worden (Hoezo leuk, zelfgemaakte bedankjes ;)) heb ik het gevoel dat ik er wel klaar voor ben. Pak en jurk hangen mooi te wezen, klaar om aangetrokken te worden. Alles is geregeld, de locatie, kerk, dominee, ambtenaar, een mooie liturgie en taart!

Het blijft bijzonder dat je samen zo’n grote beslissing neemt. Trouwen, voor de rest van ons leven trouw beloven, samen het leven aangaan. Hoe groot is dat?! Niet te overzien. Dat maakt ook dat we het stap voor stap aangaan. Dag bij dag leven. In vertrouwen in elkaar en God. De afgelopen maanden hebben wel weer bewezen dat het leven niet maakbaar is en dat het per dag kan veranderen.

Mijn emmer was de afgelopen maanden dan ook redelijk vol. Het waren heftige maanden. Maanden waardoor ik me nu bewuster ben van elke dag. De afgelopen maanden heb ik toch ook ijverig geprobeerd om het leven een stukje maakbaarder te maken, maar dat heeft niet gewerkt. Hoe graag ik het leven ook in de hand wilde houden, hoe graag ik het ook wilde invullen. Ik ben niet degene die het invult. Ik ben degene die het leeft. En uiteindelijk heb ik me daar bij neergelegd. Perfect zal het leven nooit worden, ik ben een mens. En hoe gek het ook klinkt, sinds deze week geeft dat rust. Ik doe wat ik moet doen, ik huil als ik moet huilen, lach als ik het voel en geniet. Ik geniet weer! Ik geniet van de zon, van het heerlijke weer, van de allerliefste naast mij op de bank. Ik zie de mooie dingen weer. Nog niet zoals het was, maar wel weer het begin. Het waren zware maanden, het zijn zware maanden. Het leven blijft oneerlijk bij tijd en wijle, en ik begrijp het niet, maar het leven blijft het leven. Mijn leven, wat ik heb gekregen. Ik mag het leven!

Nog maar een paar nachtjes slapen en dan is het zover, dan starten we ons leven samen heel bewust met de mensen die ons lief zijn en met God. Degene die mijn leven niet maakbaar maakt, maar leefbaar! Die mijn leven in Zijn hand houdt!
In dat vertrouwen zeg ik ja en ga ik het leven aan met de allerliefste naast mij! Daarom durf ik die beslissing te nemen voor zolang ik mijn leven leef!