kerst 2012

Stel je voor:
Je bent een meisje van een jaar of twintig, hebt sinds een paar maanden een leuke man ontmoet met wie je je over een paar jaar wel aan de keukentafel ziet zitten. Je doet een studie, woont nog thuis en hebt een bijbaantje bij de supermarkt.
Dan krijg je een droom. Je krijgt een kind, en niet zomaar een kind.. Het kind.
Dat wat je toch als vrij onwaarschijnlijk had geacht, aangezien je nog nooit het bed hebt gedeeld met een man.

En die man, die ook wel met jou op de bank wil zitten in jullie eigen huis over een tijdje, hoort dan.. Jos, ik ben zwanger... dusss..
Maar ook hij krijgt een droom waarin duidelijk wordt dat het goed is.

Dan moeten er zaken geregeld worden, gaan we trouwen? Waar gaan we wonen? Twee studenten, pa en ma schieten wat bij, helpen jullie voor de eerste spulletjes in jullie kleine flatje zes hoog achter en daar wordt dan op een koude lenteochtend de zoon geboren.

En dan nadat de verloskundige naar huis is gaat de bel, nog voor je ouders het weten staan er opeens twee mannen in de kamer. De mannen die je de dagen daarvoor toch angstvallig meed omdat ze toch wat spannend waren. Niet altijd even nuchter, grof uiterlijk. En zij aanbidden je kind..

Niet iedereen wist van dit bijzondere kind, dus voor velen in de omgeving zullen jullie Jos en Marie zijn vanuit t dorp hier vlakbij. Jullie eigen vrienden en familie zien jullie eerst bijna niet, t is natuurlijk niet niks; zwanger worden voor het huwelijk.
De studie wordt afgebroken en een rol als moeder begint.

Hoe zou Jezus in deze tijd ter wereld zijn gekomen?! Heb ik de ruimte om Hem welkom te heten, wanneer kniel ik nog vol aanbidding en ontzag voor Hem neer?

Hoe zou ik de geboorte van de Morgenster hebben gezien? Had ik hem gezien?!

Ere zij God in de hoge!

Langs de radio, en toch die cd nog even aan. Kerstmuziek is momenteel in ons huis, naast de brandende ster en de adventskaars, (die overigens nog steeds niet zo snel brandt als de dagen gaan) het enige wat mij doet toeleven naar kerst. Voor mijn doen een sobere kerstsfeer in huis. En toch, misschien ben ik nog wel nooit zo met gevoel naar kerst als feest van het licht, toegegroeid. Verdriet over de moeite die ik moet doen om het kerstfeest te beleven. Bidden mocht nog wel iets meer; ook dat is momenteel niet mijn sterkste kant.

Nee, dit kerstfeest is anders dan alle anderen. Bij dit kerstfeest voel ik naast intense vreugde en dankbaarheid ook een intense pijn, verdriet om wat is geweest. En juist dit verdriet doet mij ook nadenken, want hoe zwaar zou de geboorte van Gods Licht zijn geweest voor Hem. Terwijl wij dankbaar zijn/ waren voor de geboorte van Jezus, Hij die kwam speciaal voor jou én mij,vraag ik me af: zouden er ook tranen zijn geweest in de hemel? God wist wat Zijn Zoon ging doen voor deze wereld. Hij schreef ook het boek van Zijn Zoon, Hij wist welke offers en pijnen Hij moest doorstaan.

Terwijl wij hier ons leven leefden kwam Jezus naar de aarde voor onze zonden. Kwam hij als God, in mens. Dat deed Hij speciaal voor mij! Bij de geboorte van Jezus; huilde Hij? Was Hij trots? Of was Hij gelukkig? Gelukkig omdat onze Verlosser van zonden was gekomen en wij als mensen weer naar God zouden kunnen?

Wat een intense gevoelens moeten er Zijn geweest vanuit mijn menselijk oogpunt. De geboorte van Zijn Zoon, een leven voor zich, waarvan Hij wist dat het niet makkelijk ging worden. Waarvan Hij wist dat Hij het offer was voor al onze zonden! Wat een liefde!

Ere zij God in de Hoge en vrede op aarde!!

Tijd..

De tijd van warme wollen plaids.
van kaarsen,
van warme chocolademelk,
van lampen die om vijf uur aan mogen,
van stampotten,
van kerstliedjes,
van gezelligheid,
van lopen in de kou,
van diep gemis,
van liefde,
van donkerste dagen..
en van het lichtste licht..

Toeleven naar kerst, waarin Hij kwam in een donkere koude stal, waarbij Zijn komst werd aangekondigd in een donkere koude nacht als een oogverblindend licht.
Jezus, licht in mijn donkerste dagen.

Kijk, zie en bewonder!

Zoals in een eerder stukje al beschreven is enige zelfkritiek mij niet vreemd. Ik denk dat dit ook goed is, echter maakte ik de doorslag naar zelfafwijzing. Eigenlijk maak.. Want hoe veel beter het inmiddels weer gaat, het zit er nog in hoor. En toen kreeg ik laatst dit stukje onder ogen:

http://www.youtube.com/watch?v=SjbX6mDnMwM

Mijn eerste gedachten bij het zien van deze man was verbazing en nieuwsgierigheid. Daarna kwam het inspirerende. Hoe vaak is dit niet zo; een eerste oordeel is snel geveld. En toch, blijf ik mijn ogen openhouden.. zie wie er staat en bewonder zijn enorme enthousiasme om wat van het leven te maken, zijn moed om te benoemen wat nodig is, zijn liefde voor het leven..

Dat neem ik mee.. kijken, zien en bewonderen! Ook mijzelf!

Wij..

Wat zou ik er veel voor over hebben om ervan af te zijn. Om dit stukje achter me te kunnen laten, om elke keer wanneer het de kop opsteekt het een halt toe te kunnen roepen, om sterker te kunnen zijn, om juist dan te kunnen relativeren.. wat zou ik er veel voor over hebben..

Maar helaas, in tijden van onrust, stress, misschien ook wel controleverlies komt het zich er altijd wel een keer even tegen aan bemoeien. Even laten weten dat het er echt nog is.

Volgens veel wijze mensen gaat eetproblematiek nooit echt over, en na zoveel jaar ga ik het bijna geloven. Iets in mij steigert echter nog steeds om dit te geloven en toch komt het elke keer weer naar boven.

Nu de rust terugkeert en het leven zijn gewone vormen weer aanneemt merk ik dat ik weer zo ontzettend bezig ben met mijn lichaam. Bezig met wat ik eet, hoe ik eruit zie, met de ene kilo erbij of eraf. Bezig met alles waar ik niet mee bezig wil zijn. Ik merk dat het mij belemmerd, mijn hoofd draait overuren en ik merk dat ik minder geniet, minder positief ben, minder leuke dingen doe. Ik ben te druk met mijzelf..

Wat nodig is, is realistisch kijken in de spiegel, te zien wat er wel is, te zien dat ik ontzettend blij mag zijn met die geweldige kerel van me die van mij houdt. Te zien wat ik wel heb in plaats van wat ik niet heb. Genieten en niet in de bui blijven hangen. En dit laatste schrijf ik met gemengde gevoelens; echter, het overkomt me. Maar wederom, die steigering; ik geloof in de kracht van ieder mens! Ik weiger om mijzelf hierdoor te laten leven. Dus door middel van afleiding en een beetje cognitieve therapie naast een les pilates in de week; de ultieme verbinding tussen lichaam en hoofd, ga ik dit te lijf. Want..
hoewel het spannend is, dat heb ik er voor over om te kunnen genieten van elk hapje dat ik neem, van het sporten dat ik doe, van de man die zegt dat hij me mooi vind. Dat heb ik er voor over om in de spiegel te kijken en mijzelf weer mooi te vinden. Te zien zoals ik echt ben, gemaakt met liefde en zorg, gevormd door gebeurtenissen, mooi en minder mooi. Ik ben een mens..