vakantie

 Wat is het goed, even een moment rust, een moment om te bedenken wat goed is, wat goed was en wat ik zou willen vasthouden. Een moment om te bedenken wat anders mag, wat anders kan en hoe ik dat zou willen realiseren.

Na een paar intense weken is het zo fijn om samen met de liefste en de meiden samen te zijn. Echt samen.. 

Aan de andere kant..

Inmiddels mag ik al een heel aantal jaren met ouders om de tafel wanneer ze vragen of zorgen hebben over hun zoon of dochter. Altijd blijft het zoeken naar wat er nodig is, geen vraag is hetzelfde. Er ligt geen kant en klaar recept klaar.

De afgelopen jaren maken de wachtlijsten in de zorg dat ik in toenemende mate merk dat het niet meer alleen gaat om luisteren en meedenken maar dat het ook gaat om verantwoorden. Hoe kan het dat een kind de juiste hulp pas na enkele maanden kan krijgen. 

Een kind, mijn kind, zo volop in ontwikkeling en ik gun haar zo dat ze mag leren hoe je het leven leeft op een gezonde manier. Met alle ups en downs, maar nu moeten we de komende maanden vanuit dit dal doorkomen? Mijn kind, mijn alles.. hoe dan? Ja, hoe dan..

En natuurlijk doen we alles wat binnen onze mogelijkheden ligt maar dat is beperkt, helemaal met het toenemend aantal vragen.. met het toenemend aantal kinderen wat juist die hulp nodig heeft om uiteindelijk het leven te kunnen leven..

Dus verantwoorden.. want natuurlijk weet ook ik dat alle organisaties met wachtlijsten hun uiterste best doen. Maar je zult die ouder zijn, je zult aan de andere kant zitten, het zal je kind zijn..

En toen was het mijn kind. Ons meisje.. onze mooie kleine, wijze grote dochter. En toen zat ik aan de andere kant van de tafel. En God, u zij dank.. het is nog heel prima te doen, maar het gevoel, diep van binnen wanneer je hoort dat je vier maanden moet wachten tot er meer duidelijkheid kan komen.. 

Opeens voelde ik de onmacht, de wens van de ouder. Je wilt je kind immers zo snel als mogelijk helpen wanneer er een zorg is. Immers, een gekneusde enkel zwachtel je ook niet pas na een paar weken in. En dan aan de andere kant; ze zijn er; wachtlijsten. De mensen die ook bij ons hun uiterste best doen om te ondersteunen waar nodig, de flexibiliteit van de betrokkenen in mail, betrokkenheid en ga zo maar verder.

Zo dankbaar dat wij de ruimte hebben om de vier maanden in rust, liefde en geduld door te komen maar zo goed om eens aan de andere kant te zitten en ervaren dat er iets dieper is dan ratio.. de intense liefde voor je kind.. het diepe verlangen om het te willen geven wat nodig is..

Bijzonder...

Zo wonderlijk, na jaren verschillende pogingen te hebben gewaagd en het echt niet lukte om in te loggen kon ik me het zo opeens weer herinneren..

Wonderlijk.. omdat juist nu het moment is om te beginnen met schrijven. Ergens een uitlaatklep te vinden..

Net zo wonderlijk als het moment dat ik juist nu mijn dagboek pakte en de teksten zo goed pasten!

"We leven in vertrouwen op God, ook als we nog niet weten wat komen gaat!"2 Kor 5

Daar gaan we dan..

En daar zit ik dan, onze twee monstertjes naast me. Half tien 's avonds...
Een aantal maanden verder na de laatste blog. Laten we het zwangerschapsverlof noemen;  begin juni kwam er weer een mooi klein meisje ons leven verrijken.. in alle opzichten. Verrijken in liefde, in tijd, in geduld hebben, in samen zijn.. In alle facetten werden we wat rijker. Het ene bracht ze direct; de liefde bijvoorbeeld, want wat een bijzonder moment was het toen ze in onze armen lag. Zo af, zo mooi, zo bijzonder, zo dankbaar!
Het andere verrijken duurde iets langer; loslaten en geduld bijvoorbeeld. De eerste weken probeerde ik nog krampachtig vol te houden aan het leven dat we hadden met zn drietjes en het ritme dat er bij hoorde. Dit zusje kon daar gewoon in meedraaien... Of niet... en toen dat laatste gebeurde besloot ik dat het oke was en dat maakte mijn leven ook rijker; Slapeloze nacht; niet direct de voorkeur maar kom maar Zusjelief. En Grote zus die het allemaal even niet meer weet en alle kant op springt; kom maar lieve Grote zus! En grootse plannen over wat we allemaal gaan doen vandaag; ach.. springen in de regen en boekjes voorlezen is ook een belevenis!
Mijn afgelopen maanden bestonden dus uit heel veel knuffelen en zien wat de dag brengt. En laat dat nu precies zijn wat ik zo lastig vind. Wat een geweldige leerschool met deze twee mooie meiden.
En nu zit ik hier dan, het is half tien en dit is mijn allereerste blog weer.. beide meisjes op bed, manlief aan de studie.. stukje bij beetje lijkt het weer een beetje op mijn leven.. ;)

..en nu jij!?

En toen waren we opeens al een heel eindje op weg samen kleine meid! Bijna is de dag aangebroken dat je onze wereld mag komen verkennen. Spannend hoor! Waar ik eerst wel mooi rondhobbelde met jou in mijn buik begint dat de laatste weken/ dagen wat pittiger te worden. Het lijkt me wel een mooie tijd om je te mogen gaan ontmoeten. Ik ben dan ook reuze benieuwd naar je! Wat voor meisje zul je zijn? Lijk je op je grote zus of eigenlijk echt niet!?


Maar net als bij je grote zus, we wachten af én wanneer het dan zover is, houden  we je vast, knuffelen we je en zullen we er zijn! Hoewel enorm spannend, ben jij zo welkom kleine meid! We houden van jou!

Het leven is een feest!?

... Helemaal als je ruim drie jaar bent! Zo intens als nu met jou heb ik mijn verjaardag en Moederdag  nog nooit beleefd! Lieve mooie meid wat maakte jij er een feestje van dit jaar. Ik werd toegezongen op Moederdag en kreeg een heerlijk ontbijt op bed waar je dan ook lekker van meesmulde. Een supermooi gietertje dat al weken goed bewaard werd was het kadootje vanochtend.
En toen ook nog jarig. Ik had al eerder besloten het samen met jou te vieren! We gingen samen uit! Lekker een ochtendje spelen! En dat betekent voor mama dan automatisch, chillen; Stilstaan, beleven, meebewegen! Dat leer jij mij meisje. Alles wat met aandacht gebeurd is mooier!
In de afgelopen weken was dat ook mijn doel; meer in het moment leven. Ik kan soms zo gehaast zijn, van alles moeten en daardoor drukker zijn met bijzaken dan met het leven leven.. met mijn meisje en mijn lief! En onze mooie meid reageert daar op. Ben ik onrustig, dan zij ook. Dat doet ze al vanaf haar geboorte en dus nog steeds. Des te belangrijker om alert te zijn op wat ik doe en Waarom..


Meisjelief beleefde de afgelopen periode als intensief en zo werd niet iedere dag alleen maar feest. Wij beleefden als papa en mama gezellig mee. Alle emoties werden in alle heftigheid beleefd. Van heel blij en zo gelukkig tot intens verdrietig. Van heel stout, tot superlief. En dus zochten we met elkaar naar een modus. Veel knuffelen en er zijn bleek een groot deel van de oplossing. Gewoon maar zijn samen. En dus heb ik de afgelopen weken mogen oefenen met het leven in het moment; strookjes knippen van papier en dan een kamer vol sneeuw, ijsjes eten omdat de zon schijnt, taart halen omdat dat echt bij een verjaardag hoort, in de dierentuin op een bankje zitten terwijl jij op een neushoorn klimt.. Beleven to the max!


Lieve mooie meid, ik hou van jou! Jij maakt iedere dag een beleving!

Daar zijn we weer!

En toen na bijna twee jaar leek het een mooi moment om toch weer eens van de gelegenheid gebruik te maken; bloggen.. afschrijven, ervaringen delen en voornamelijk mooie, bijzondere momenten vastleggen.


De komende tijd staat in het teken van de komst van een tweede wondertje in ons gezin waarbij ik het voorrecht heb om maar liefst negen maanden thuis te zijn! Een periode waar we vol spanning en met enorm veel zin naar uitkijken.
En in het zoeken naar hoe ik hierin ook een stukje reflectie zou kunnen meenemen dacht ik aan deze blog.. hoe waardevol om dat te kunnen teruglezen en er lering uit te kunnen blijven trekken! Ik vind het namelijk ook wel spannend om negen maanden lang zonder een vast werk/ dagritme te leven aangezien ik nogal plannerig ben. Ik ben super benieuwd wat we gaan meemaken als gezin de komende periode en wat dit gaat brengen!


To be continued....