Inmiddels dacht ik na een aantal jaren sociale studie toch flink wat geleerd te hebben over emoties. Je hebt ze in alle varianten, het is belangrijk ze toe te laten en je er bewust van te zijn. Tuurlijk, nog steeds mee eens. Maar nu, zoveel emoties die elkaar in zo'n ontzettend rap tempo afwisselen.
Het ene moment geniet ik van kostbare momenten, dan weer moet ik lachen om iets wat er voorvalt en dat andere moment loopt er zoveel water uit mijn ogen dat ik er emmers mee kan vullen.
Emoties. Ze overspoelen en op dit moment kan ik alle varianten niet meer tellen, weet ik niet of ik alles wel toe wil laten en vraag ik me af of ik me er bewust van kan zijn als ze doorgaan in dit tempo.
Wat een pijn kunnen moeilijke situaties doen. Wat een verdriet kan een mens hebben. En wat kunnen we goed grenzen verleggen. Elk moment denk je dat echt het uiterste is van wat je kunt dragen of wat je ander kunt zien dragen, maar toch. Wat een kracht. Wat een mogelijkheden. En hoewel dat steeds weer confronterend is, we komen steeds weer op een dieper stabiel slechte positie, is dat ook wat kracht geeft.
Ik blijf geloven dat God ons niet meer te dragen geeft dan we aankunnen. Hij is trouw, Hij is nabij en met Zijn liefde blijft Hij! Dat is waar ik in geloof. Dat is waar ik in moet geloven. Want geloven zelf is niet zo moeilijk, maar vertrouwen op Hem is dat wel..
Mijn manier om mijn geloof niet in emotie op te laten gaan is dagelijks de dingen te blijven zien waar ik dankbaar voor ben. Daarom ben ik dankbaar dat gisteren de zon scheen en ondanks de wolkenlucht bleef schijnen op zijn gezicht.
Dank U voor Uw nabijheid!
"U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan."
1 Korintiers 10: 13
Geen opmerkingen:
Een reactie posten