..

Die donkere onheilspellende donkere lucht met dat glimpje zon. Vandaag was zo'n dag.

Gisteren besloot hij dat het goed was zo. Dit wilde hij niet. Vanuit de roes die dat met zich meebracht gisteren en een afschuwelijke nacht verder kwamen we vandaag bij de realiteit. De dokter kwam langs, vragen werden gesteld en beslissingen genomen. Die roes veranderd langzaam maar zeker in realiteit.

Het moment gisteren gaf de zon voor vandaag. Gaf de kracht om te zorgen dat we om hem heen kunnen blijven staan en 'het beste voor hem' kunnen zeggen. Ook als dat zo indruist tegen het eigen gevoel. Ik weet niet wat ik overal van vind. Kan euthanasie, kan deze onrust, kan deze pijn? Alles gebeurd waar ik bij sta en er is niets wat ik er aan kan doen. Niets.

En waarom is dan de vraag die in mijn hoofd blijft spoken. Waarom dit? Waarom deze pijn? Waarom deze onrust? Waarom nadenken over beeindiging? Waarom God? Waarom kunt U het niet geven. Dit is uitzichtloos, het wonder van genezing is hier voorbij gegaan, waarom? En waarom, zelfs waarom wilt U hem nu nog niet wegnemen? Ik snap het niet?

Ik begrijp het niet.... We vertrouwen, we hopen, we geloven!