Welkom lief meisje!

En daar was ze, keurig binnen de tijd, op haar tijd! Onze dochter! Wat een geluk, wat een rijkdom! Woorden zullen nooit kunnen vatten welke gevoelens er zijn.. liefde die overweldigend is. Zo bijzonder!

Het was een leuke uitdaging, die bevalling. Het was pittig, maar ook goed. Het was zwaar maar ja, er kwam ook een mensje aan.. Hoewel ik tijdens die uren me toch echt serieus heb afgevraagd wie er in vredesnaam aan tweede kinderen begon, het was het waard! Ik zou het zo weer doen voor haar!

Onze meid doet het super! Ze groeit, huilt als ze iets wil, drinkt goed! We genieten enorm van haar!

Wat tegenvalt is mijn herstel, pff, wat een klap heb ik gekregen met die bevalling. Ontstekingen waar het maar ontsteken kon en mijn lichaam tegen uitputting aan. Inmiddels al bijna vier weken verder en nu lijk ik weer iets vooruit te gaan. Nog heel rustig, stapje voor stapje..
Mijn hoofd wil altijd zo graag meer dan dat mijn lichaam nu aankan. Huishouden heeft geen prio, genieten, knuffelen en samen eens op stap is mijn prio!

Ons wonder! Zo dankbaar!

Nu jij?!?

Nu sint dan inmiddels ook gearriveerd is, lijkt het me wel een goed idee voor een nieuw feestje :)

Wat lijkt het me heerlijk! Zo'n klein hummeltje uit mijn buik, in mijn armen.. En wat duurt het wachten stiekem lang. Al een ruime week rommelt het wat rond in mijn buik, breng ik redelijk wat van mijn nachten wakker door en nu ook lief weer gewoon bereikbaar en dichtbij is zou ik het zo leuk vinden als ze zich zou komen melden. Maar ja, zo werkt het niet! Ze is nog mooi actief en lijkt het nog prima naar haar zin te hebben. Dus we wachten, we hebben geduld.. ook al ben ik zo nieuwsgierig ;)

Je bent zo welkom kleine uk!

nog maar... 1, 2, 3, 4...

...nachtjes of weekjes slapen..

Wat is de tijd snel gegaan. Inmiddels zijn we ruim 38 weken zwanger en rommelt het rustig aan wat meer. Er is verhuisd, er is een kamertje in elkaar geknutseld met heel veel liefde (en roze en wit ;)) Ze is zo welkom! Alle spulletjes liggen klaar en volgens de verloskundige is ze er klaar voor.

pff, ze is er klaar voor. 9 maanden lang heb ik dit kleine hummeltje meegedragen, de afgelopen maanden steeds een beetje meer zichtbaar en nu is ze er klaar voor.

Ben ik er ook wel klaar voor? Kun je er sowieso klaar voor zijn? Een klein mensenkindje dat geboren wordt, naakt en totaal afhankelijk. Van mij! Van ons! pff, ben je daar ooit klaar voor? De meest gestelde vraag momenteel is hoe ik tegen het bevallen aankijk. Nu, dat doen we wel saampies, maar daarna. De verantwoordelijkheid voor zo'n mensje, dat vind ik nog lastig te overzien. Hoe ga ik dit ooit goed doen. Ik denk aan mijn werk, aan al die gezinnen waar het ook niet goed gaat. Liefde is belangrijk, zo niet van levensbelang, maar enige capaciteiten zijn ook nodig, zo ben ik van mening. Nu denk ik ook werkelijk niet dat ik geen enkele capaciteit heb, en gelukkig is daar nog mijn grote liefde.. maar toch.

Ben ik er klaar voor?! Misschien niet voor de grootste opvoeduitdagingen van mijn eigen hummeltje, maar gelukkig beginnen we letterlijk en figuurlijk klein. We starten en we bekijken per dag onze nieuwe mooie momenten en mooie uitdagingen met jou! Stap voor stap!

We gaan je vasthouden, je welkom heten, we gaan je knuffelen en liefde geven.
En als je dan steeds een beetje groter wordt, dan gaan we verder kijken, samen met jou een stapje verder..
We gaan beginnen met je vasthouden, je welkom heten, je knuffelen en liefde geven! Heel veel liefde!

Welkom meisje! Wanneer jij er klaar voor bent!

Aan jou..

Hallo lief, klein wonder!


Nu al zo'n dertig weken zwem je met me mee, wat een wonder om je elke dag te voelen bewegen en haast te voelen groeien! Mijn buik is niet zo enorm dus ik voel veel van je bewegingen. Alsof overal van te voren bedacht is, want op deze manier sta ik veel vaker eventjes bewust stil bij het feit dat jij bij ons hoort! Mijn buik beweegt alle kanten op, dus je ruimte zal wel minder worden. Zo leuk om je zo actief bezig te zien! Je doet het tot op heden ook heel goed, lijkt een mooi klein meisje te zijn en je goed te ontwikkelen. Ik word ook steeds nieuwsgieriger hoe jij zult zijn, of je op je vader zult lijken en hoe het zal zijn om jou hier bij ons te kunnen houden..
We hebben nu een paar keer haptonomie gedaan, bijzonder om te zien hoe jij reageert op je vader. Doordat je nu wat duidelijker beweegt kan de familie je een beetje voelen maar volgens mij, als we je je zin zouden doen, kroop je alleen maar weg in je vaders handen! Daar issie natuurlijk maar wat trots op ;)

Je vader is deze maanden onze rots! Hij zorgt, praat, houdt vast met alle liefde die er is en is zo trots op jou! Hij houdt zoveel van jou. Je ziet hem genieten van je! Daarin ben je ons grote cadeau. Afgelopen jaar was een verdrietig jaar met mooie momenten maar dit jaar is een mooi jaar, een heftig jaar met verdrietige momenten maar zo mooi om te genieten van jou, ons enorme cadeau! Jij bent een wondertje in je wat je bij de mensen teweegbrengt. Ook al weet je dat zelf niet en dat is maar goed ook.. je brengt vreugde!

Ik ben zo dankbaar voor jou meisje!

Nu nog een paar weekjes werken, je kamertje in ons nieuwe huis in orde brengen en lekker blijven genieten! Spulletjes kopen, maken en op zoek naar de meest schattige babykleertjes! Wat een genot!

Vader houd haar vast, heel dicht bij u. Laat haar groeien en bloeien in een leven met u! Help ons om voor dit mooie meisje te zorgen!

Lieve meid! We houden van je!

Dank!

Wat is het heerlijk weer! Wat genieten we enorm! Elke dag de deur open, lekker naar buiten, de zon die straalt! Er gebeurd heel veel in ons leven, maar na de afgelopen jaren realiseren we ons dat dat waarschijnlijk bij het grote mensen leven hoort..

Een nieuw plekje is gezocht en gevonden en daarover dromen en denken we! Wat een voorrecht dat we een dak boven ons huis hebben, dat we de middelen hebben om een nieuw plekje te vinden. En daarnaast is het ook wel een heerlijk gevoel dat het trappelende kindje in mijn buik straks een eigen kamertje heeft. Dat we dan ook een eigen dak boven ons hoofd houden.

God is goed, ik ben dankbaar!

Hoera! Een....

En toen was het zover, een echo om ons kindje in wording nog eens te mogen bekijken! Wat een bijzonder wonder! Hoewel het lekker eigenwijs op het ruggetje lag en we hiervoor nog een keertje mochten terugkomen zag het er allemaal heel positief uit! Wat een dankbaarheid!

En in de envelop ging dan ook het vermeende geslacht mee naar huis. Zou je dat stoere meisje zijn dat je beide ouders verwachten of toch, zoals bijna de hele familie denkt die druk trappende jongen!?

Nou, zoals er nu is kunnen ontdekken door twee echoscopistes zit er een klein babymeisje in mijn buik! Wat een wonder!

We gaan heerlijk rondzweven op een roze wolk, nadenken over zoete, stoere kamertjes en kleertjes! Leuk!!

het leven..

Wat een fantastisch zonnetje vandaag! Alleen daar komt mijn drang naar genieten al voor naar boven! Heerlijk, Thuis, 2 donderstenen die over het balkon, de daken en het huis genieten van dit prille zomertje! Op de bank nu dan maar weer eens schrijven. Schrijven, iets wat ik eerder superveel deed en de laatste tijd steeds minder. Of zeg eigenlijk maar gewoon niet meer... Mijn gebedenboek ligt onaangetast in de kast, mijn laptop staat uit, mijn dagboek blijft hangen bij anderhalf jaar terug en deze blog.. tja..

En toch gebeurt er zoveel. Zoveel dingen die de moeite waard zijn om te schrijven, om van me af te schrijven.
Meer dan fantastische dingen en helaas dingen die me heel verdrietig maken.

Zo zit ik sinds deze week thuis. Geen werk, geen ritjes naar mensen bij wie ik achter de voordeur mag meekijken. Gewoon thuis. Dat heeft tranen en nachten nadenkwerk gekost. Wat gebeurd er allemaal, wat kan ik hier nog aan doen? Wat vind ik hier van? En wat zijn de prioriteiten die ik moet stellen, wat is belangrijk? Met de uiteindelijke conclusie dat ik nu midden op de dag een blog schrijf.. niet aan het werk dus!

Het begon een week of twee geleden toen ik een afspraak had bij mijn baas. Zelf gemaakt en ik had een aantal vragen. Hij gaf aan dat er zorgen waren. Zorgen over mij, over mijn handelen, communicatie en stiekem voelde dat als zorgen over mijn zijn.. onder invloed van enige hormonen reed ik praktisch in een zwembad naar huis. Wat gebeurd er en hoe kan het dat ik dit niet eerder wist?

Een paar dagen later werd aangegeven dat ze me wilden helpen, dat dit niet kwaadaardig bedoeld was maar alleen om mij sterker te maken. Ik, na jarenlange spiegelsessies, toch denkende dat ik enig inzicht in mijzelf had verworven herkende me volledig niet in het beeld wat er werd geschetst. Wat een strijd met mijzelf betekende dit. Zou dit dan mijn blinde vlek zijn, maar hoe kan het dan dat niemand dit ooit heeft aangegeven? Ja, het kan een leerpunt zijn, ik kan nogal direct zijn in de communicatie, maar dat is een onderdeel wat amper werd benoemd, was de communicatie iets waar een traject voor moet worden gestart? Ik kwam er niet uit. Ik wist het niet.

In het laatste gesprek met een van de mensen die hier moeite mee had stond ik volledig open om in gesprek te gaan. Waar ik alleen niet helemaal voor open stond was een sessie waarin de één haar verhaal mocht doen en de ander moest luisteren en bij zichzelf ter rade kon gaan of dit klopte zonder hierover te kunnen aangeven dat ik het er niet mee eens was. Een sessie waar voor mijn gevoel de coach aan de kant van de ander stond. Waarin werd aangegeven dat ik heel verkeerd bezig was geweest, waarvoor geen excuses zijn. Ik voelde me kleiner, kleiner en zette het schild voor mij neer. Hoorde een coach niet onafhankelijk te zijn? Mij best ergens op moeten kunnen aanspreken maar in het bijzijn van een collega mij zo klein maken?! Was dit een coach, een persoon die mij gaat helpen om hier sterker uit te komen.
Ik denk dat de druppel tijdens dit gesprek was dat de vergelijking werd gemaakt met een pester. De groep die om de pester heen staat is het bangst voor hem. Misschien zijn de mensen die jou het sterkst verdedigen wel het bangst voor jou..
Ik denk dat hierdoor mijn gehele veiligheid binnen het team, op vraagtekens beruste. Dat was eng.

Mijn gevoel schreeuwt, dit is niet eerlijk, leerpunten okee, maar zo'n zwart- wit verhaal. Plaatjes die zijn gevormd over mijn zijn.. dit is niet helpend! Dit is niet terecht! Maar dan, wat ga ik doen?

Na een lange nadenkstrijd, en barstende hoofdpijn en pijn in mijn buik was het klaar. Werk is superleuk en ik vind het heerlijk om te doen en denk dat ik er goed in ben, maar waar ik nu goed in moet zijn is zwanger zijn! Moeder worden! Dat is belangrijk! Dus was het klaar! Voor mij nu even geen strijd. Het is klaar! Ik ga nu geen traject in, ik ga al helemaal geen gesprekken in waarin ik word afgebrand en daarna wordt geaaid. Het is klaar!

Ik tel mijn zegeningen, mooi weer! Een geweldig fantastisch lief! Een fantastisch bewegend kindje en een verhuizing op komst! Ik ben een gelukkig mens!

Efeziers 6> Wat er ook gebeurd, respect, eerlijkheid en rechtvaardigheid!
"Houd stand, met de waarheid als gordel om uw heupen, de gerechtigheid als harnas om uw borst"

Groot, klein, aanwezig maar toch stil, gewoon maar zo bijzonder..

Elke minuut wordt er een baby geboren.. elke minuut. Het lijkt dus zo gewoon, kinderen krijgen. Maar ondertussen... Ik heb in mijn leven nooit een groter wonder mogen aanschouwen dan de geboorte van een kind en nooit een groter wonder mogen ervaren dan het dragen van ons kind. Zo bijzonder!

En dan is het morgen moederdag, als alles voorspoedig blijft voorlopen mijn laatste moederdag zonder kindje om mij heen. Mijn allereerste moederdag met een kindje in mijn buik. En juist nu besef ik meer dan alle jaren wat een voorrecht het is als je dit mag meemaken. Juist nu denk ik aan al die vrouwen die zo graag een kindje zouden willen krijgen maar waar dat niet gebeurd. Ook aan de moeders wiens kind nooit meer langs zal komen.. Vader, laat deze vrouwen weten dat u er bent.. Dat u zorgt!

Welkom wonder!

En toen was je daar opeens.. echt. Heel echt. Hoewel nog maar 2.08 centimeter groot.. Je bent er! Samen met lief gingen we naar de echopraktijk. Natuurlijk best een beetje spannend. Daar aangekomen mochten we vrijwel direct gaan liggen en binnen een paar seconden zagen we een hartje flikkeren! Wauw!

Met een geweldige pasfoto in de hand gingen we weer naar huis. De rest van de dag hebben we doorgebracht met kijken naar dit wondertje.. ;)

Omdat je me nog wel steeds een beetje ziek maakt besloten we het dan toch met 8 wkn en 5 dgn te vertellen aan de toekomstige ooms en tantes. Lief had een filmpje gemaakt waar opeens de foto in beeld verscheen. Wat een reactie! Echt geweldig! Wat is iedereen blij met je komst!

Welkom wonder!

dansende magen

Nog maar een paar weekjes in de maak en nu al, heb je een duidelijke vinger in de pap. Pff, wat een misselijkheid. Van diep in de nacht tot laat in de avond huppelt mijn maag rondjes. Oh wat ben ik dankbaar dat ik om zo'n geweldige reden na elke maaltijd de toiletpot van dichtbij mag bekijken maar pff, dit is echt niet leuk!

Waar het een paar weken geleden begon met lichte misselijkheid is dit in de afgelopen dagen omgedraaid tot spugen na elk hapje eten of slokje drinken. Wel bijzonder om dit zo mee te maken. Ik heb nooit geweten dat je er zo beroerd van kon zijn. Ik pleit dan ook voor openbaring van dit geheim.

Vanwege de afgelopen feestdagen en de situatie waarin we verkeren hebben we besloten het toch maar te vertellen tegen de beide ouders. Jammer, maar wel verstandiger. Eerst was oma aan de beurt. Na het verhaaltje van lief over de damp die er haast van afsloeg was ze helemaal perplex en oh zo blij. Toen aan opa en oma in wording; het kwartje moest even vallen maar ook toen waren ze heel blij.

Bijzonder om deze weken al zo te beleven. God, zorg voor dit kindje! Laat het alstublieft allemaal goed zijn! (en mijn misselijkheid ietsie minder..;))

Strepen

Na een heerlijke ontspannen geweldig mooie vakantie weer terug in ons koude, koude land.
Nu was de terugreis niet direct fijn want ik bleef maar misselijk. De vrijwel voortdurende turbulentie werkte daaraan ook niet bepaald mee. Maar goed, ach.. het hoort erbij. Een jetlag van 10 uur tijdsverschil doet wel iets met je lichaam.. TOch??! Ook! Want toen ik na drie dagen nog steeds mijn maag alle kanten voelde opgaan en mijn hoofd een seconde later dan gepland achter me aan kwam besloot Lief om 5.00 's ochtends (lang leve de bijkomende jetlag) dat hij de volgende dag een zwangerschapstest ging halen. Wat betekende dat ik natuurlijk geen oog meer heb dichtgedaan die nacht. Wat als!?

Dus daar vertrok hij 's morgens naar de drogist. En kwam weer terug. Daar gaan we dan.. ietsie zenuwachtig maar we doen het toch maar gewoon. Vier druppeltjes en vijf minuten wachten..
Zwanger! Twee dikke strepen!

Dat is gek. Nog steeds. Blij, spannend, onzeker en oooh zo leuk! We zijn zwanger! Wat een verrassing, wat een wonder, wat een dankbaarheid!

De echte blijdschap is toch nog een beetje met een slag om de arm want stiekem zijn drie maanden en een echo toch wel een heel prettig ijkpunt.

Maar nu al zo dankbaar dat wij mogen zeggen dat er iets groeit! Een klein rijstkorreltje. Een wonder van 5 weken.

We geven het in Gods handen, hij weet wat goed is. Door mijn zorgen in zijn hand te leggen ervaar ik rust in mijn hart.. Dank u Vader! Dank!

Pril begin..

Tegen het einde van 2012 vonden we het wel tijd voor wat nieuwe grote keuzemomenten. Aangezien we inmiddels al een heel leuk eigen plekje hebben, getrouwd zijn en leuke banen hebben bleef er niet zo veel over.. behalve dan iets kleins dat toch zo groot is: Kinderen.

En toen begon het spektakel.. sinds het moment dat ik, (ja ik, want manlief was er stiekem toch wat sneller over uit)deze knoop had doorgehakt kwamen de zenuwen in grote getale naar boven. Zucht, wat werkt een mens toch gek. Tot een paar maanden geleden werd ik nog compleet zenuwachtig als ik dacht aan kinderen hebben en nu bekruipt het me als ik eraan denk dat ik ze niet krijg.

En dus nu.. nu ben ik de afgelopen maanden niet zwanger geraakt en wel elke maand een paar dagen overtijd. Als er iets zenuwslopend is.. zucht. En ik vind mezelf de grootste muts van de wereld want stiekem sluipt ook de teleurstelling naar binnen als ik niet zwanger blijk te zijn, wat natuurlijk reinste onzin is aangezien gemiddeld 30% van de vrouwen pas na een half jaar en 90% van de vrouwen na 2 jaar zwanger blijkt te zijn.. en een nog grotere muts aangezien ik dit alweer had uitgezocht.

En toch, nu zit ze er weer aan te komen en de kans dat er nu wat gaat gebeuren is met een man buiten de deur toch relatief klein, en toch ben ik rustiger dan de afgelopen twee maanden. Ik zie het wel, met een sprankeltje hoop..

Nu ook hopen dat ik deze rust vasthoud. Kom op zeg, straks hoor ik bij die laatste van de 90% en duurt het twee jaar. Dan kan ik nog best wat stressmomentjes tegemoet zien..

Uiteindelijk word ik toch weer bepaald bij het allereerste begin; een kindje is een wonder, een wonder uit Gods hand. Rust en vertrouwen in zijn leiding in mijn leven.Die basis is weer nodig en daar bid ik voor!

Dank u God, dat u mij altijd weer naar u toehaalt ook als ik u even niet zie!

Wat een wondere wereld..

Zomaar de mogelijkheid om samen een paar weken erop te trekken. Heerlijk genieten van de omgeving, culturen, elkaar en Gods wondere wereld! Wat een rijkdom!

Monster en co..

Zo aan het begin van het jaar, en er nog geen blog aan gewijd..
Je zou nu toch snel denken aan goede voornemens alle beste wensen, nieuwe ideeen of tja, bedenk het maar.

Nee, dit wordt een blog gewijd aan de twee grootste monstertjes die ik sinds een paar maanden ken. Om een indruk te geven; op het moment van schrijven wordt er in mijn been gehapt, is de plantenbak niet meer te onderscheiden van een zandbak, (en de vloer overigens ook niet) moet ik oppassen dat ze mijn lekkers (lees, koekjes, kaas, eten, brood, vruchtensap, melk) niet opeten en ondertussen willen ze ook meehelpen typen. Jaja, twee kleine multitaskers om jaloers op te worden.

Sinds september huppelen poes en kater hier door onze kleine appartementje (in het vervolg ook wel monster en co genoemd).

Waar het idee begin vorig jaar al kwam maar er geen beestje voorbij kwam had ik er afgelopen najaar opeens twee of nou ja, technisch gezien wel ongeveer 100 want monster en co kwamen niet alleen; Ze brachten een aantal vlooienvriendjes mee.
(Ik kon niet kiezen, ze waren beide best een beetje zielig en de leefomstandigheden waren nu ook niet ideaal dus vandaar toch twee) Dus ook twee maal zoveel vlooien, drukte, losgekrapt behang, krabben en miauwen voor de deur als de wekker 's morgens gaat (of als we te lang uitslapen), voer, wondjes aan mijn ledematen, stukke plaids én gezelligheid! Want ja, hoewel ik er ook echt wel een spijt van heb gehad en zeker de eerste nacht met honderd huisdieren en zonder manlief echt wel een traantje heb gelaten.. GEZELLIG, dat zijn ze!

Inmiddels alweer een paar maanden verder wordt het appartement te klein en mogen ze soms op het balkon, wat resulteert in het ontdekken van de dakgoot (en aangezien we drie hoog wonen.. ). En natuurlijk wil je als je ouder wordt ook wel eens iets anders eten, dus kiezen monster en co voor respectievelijk de olijfoliefles, brood of zoals laatst een stukje appeltaart.. Ach ja, genoeg anekdotes te bedenken

Wat zijn het buitenkatten en wat zou ik iedereen afraden om er twee op 60 vierkante meter te houden.. wat ben ik blij met ze!