Hoera! Een....

En toen was het zover, een echo om ons kindje in wording nog eens te mogen bekijken! Wat een bijzonder wonder! Hoewel het lekker eigenwijs op het ruggetje lag en we hiervoor nog een keertje mochten terugkomen zag het er allemaal heel positief uit! Wat een dankbaarheid!

En in de envelop ging dan ook het vermeende geslacht mee naar huis. Zou je dat stoere meisje zijn dat je beide ouders verwachten of toch, zoals bijna de hele familie denkt die druk trappende jongen!?

Nou, zoals er nu is kunnen ontdekken door twee echoscopistes zit er een klein babymeisje in mijn buik! Wat een wonder!

We gaan heerlijk rondzweven op een roze wolk, nadenken over zoete, stoere kamertjes en kleertjes! Leuk!!

het leven..

Wat een fantastisch zonnetje vandaag! Alleen daar komt mijn drang naar genieten al voor naar boven! Heerlijk, Thuis, 2 donderstenen die over het balkon, de daken en het huis genieten van dit prille zomertje! Op de bank nu dan maar weer eens schrijven. Schrijven, iets wat ik eerder superveel deed en de laatste tijd steeds minder. Of zeg eigenlijk maar gewoon niet meer... Mijn gebedenboek ligt onaangetast in de kast, mijn laptop staat uit, mijn dagboek blijft hangen bij anderhalf jaar terug en deze blog.. tja..

En toch gebeurt er zoveel. Zoveel dingen die de moeite waard zijn om te schrijven, om van me af te schrijven.
Meer dan fantastische dingen en helaas dingen die me heel verdrietig maken.

Zo zit ik sinds deze week thuis. Geen werk, geen ritjes naar mensen bij wie ik achter de voordeur mag meekijken. Gewoon thuis. Dat heeft tranen en nachten nadenkwerk gekost. Wat gebeurd er allemaal, wat kan ik hier nog aan doen? Wat vind ik hier van? En wat zijn de prioriteiten die ik moet stellen, wat is belangrijk? Met de uiteindelijke conclusie dat ik nu midden op de dag een blog schrijf.. niet aan het werk dus!

Het begon een week of twee geleden toen ik een afspraak had bij mijn baas. Zelf gemaakt en ik had een aantal vragen. Hij gaf aan dat er zorgen waren. Zorgen over mij, over mijn handelen, communicatie en stiekem voelde dat als zorgen over mijn zijn.. onder invloed van enige hormonen reed ik praktisch in een zwembad naar huis. Wat gebeurd er en hoe kan het dat ik dit niet eerder wist?

Een paar dagen later werd aangegeven dat ze me wilden helpen, dat dit niet kwaadaardig bedoeld was maar alleen om mij sterker te maken. Ik, na jarenlange spiegelsessies, toch denkende dat ik enig inzicht in mijzelf had verworven herkende me volledig niet in het beeld wat er werd geschetst. Wat een strijd met mijzelf betekende dit. Zou dit dan mijn blinde vlek zijn, maar hoe kan het dan dat niemand dit ooit heeft aangegeven? Ja, het kan een leerpunt zijn, ik kan nogal direct zijn in de communicatie, maar dat is een onderdeel wat amper werd benoemd, was de communicatie iets waar een traject voor moet worden gestart? Ik kwam er niet uit. Ik wist het niet.

In het laatste gesprek met een van de mensen die hier moeite mee had stond ik volledig open om in gesprek te gaan. Waar ik alleen niet helemaal voor open stond was een sessie waarin de één haar verhaal mocht doen en de ander moest luisteren en bij zichzelf ter rade kon gaan of dit klopte zonder hierover te kunnen aangeven dat ik het er niet mee eens was. Een sessie waar voor mijn gevoel de coach aan de kant van de ander stond. Waarin werd aangegeven dat ik heel verkeerd bezig was geweest, waarvoor geen excuses zijn. Ik voelde me kleiner, kleiner en zette het schild voor mij neer. Hoorde een coach niet onafhankelijk te zijn? Mij best ergens op moeten kunnen aanspreken maar in het bijzijn van een collega mij zo klein maken?! Was dit een coach, een persoon die mij gaat helpen om hier sterker uit te komen.
Ik denk dat de druppel tijdens dit gesprek was dat de vergelijking werd gemaakt met een pester. De groep die om de pester heen staat is het bangst voor hem. Misschien zijn de mensen die jou het sterkst verdedigen wel het bangst voor jou..
Ik denk dat hierdoor mijn gehele veiligheid binnen het team, op vraagtekens beruste. Dat was eng.

Mijn gevoel schreeuwt, dit is niet eerlijk, leerpunten okee, maar zo'n zwart- wit verhaal. Plaatjes die zijn gevormd over mijn zijn.. dit is niet helpend! Dit is niet terecht! Maar dan, wat ga ik doen?

Na een lange nadenkstrijd, en barstende hoofdpijn en pijn in mijn buik was het klaar. Werk is superleuk en ik vind het heerlijk om te doen en denk dat ik er goed in ben, maar waar ik nu goed in moet zijn is zwanger zijn! Moeder worden! Dat is belangrijk! Dus was het klaar! Voor mij nu even geen strijd. Het is klaar! Ik ga nu geen traject in, ik ga al helemaal geen gesprekken in waarin ik word afgebrand en daarna wordt geaaid. Het is klaar!

Ik tel mijn zegeningen, mooi weer! Een geweldig fantastisch lief! Een fantastisch bewegend kindje en een verhuizing op komst! Ik ben een gelukkig mens!

Efeziers 6> Wat er ook gebeurd, respect, eerlijkheid en rechtvaardigheid!
"Houd stand, met de waarheid als gordel om uw heupen, de gerechtigheid als harnas om uw borst"