Ergens hier ver vandaan..

Ergens hier ver vandaan is een plek, een plek van vrede, rust en geluk.Een plek waar geen pijn of verdriet meer bestaat. Een mooie plek. Een plek waar het goed is. Een plek hier ergens ver vandaan..

Hij is er niet meer. Het was goed zo. Hij heeft zn strijd gestreden.

En wat was het afscheid waardig, wat kreeg hij de eer die hij verdiende. Postuum trots op hem om wat we zagen, op wat we hoorden.

Voor altijd in de handen van zijn Vader, Voor altijd in ons hart!

Het is goed zo..

Daar zit hij dan, hand in hand met zijn beste maatje. Ze moeten afscheid nemen.

Het is goed zo... Wat klinkt vol en leeg tegelijk. Het is goed: je hebt gestreden, het gaat niet meer. Maar aan de andere kant; wat doet het ongelooflijk pijn en wat vinden we het helemaal niet goed. Dit hoort niet zo.
Het is goed zo...
Van alles wat er ooit in mijn leven is gebeurd was vanacht het zwaarst denk ik.. Zoveel pijn en verdriet. Mijn grote liefde die zo'n pijn en verdriet heeft, zijn maatje die het zo zwaar heeft en we kunnen er zo weinig aan doen.

We zijn er, we blijven er en we leggen hem in Gods hand. Vertrouwen op de rust die Hij mag geven.

Dat is goed zo.. Maar dat is dan ook het enige "goed zo" dat ik me nu even kan bedenken...

..

Die donkere onheilspellende donkere lucht met dat glimpje zon. Vandaag was zo'n dag.

Gisteren besloot hij dat het goed was zo. Dit wilde hij niet. Vanuit de roes die dat met zich meebracht gisteren en een afschuwelijke nacht verder kwamen we vandaag bij de realiteit. De dokter kwam langs, vragen werden gesteld en beslissingen genomen. Die roes veranderd langzaam maar zeker in realiteit.

Het moment gisteren gaf de zon voor vandaag. Gaf de kracht om te zorgen dat we om hem heen kunnen blijven staan en 'het beste voor hem' kunnen zeggen. Ook als dat zo indruist tegen het eigen gevoel. Ik weet niet wat ik overal van vind. Kan euthanasie, kan deze onrust, kan deze pijn? Alles gebeurd waar ik bij sta en er is niets wat ik er aan kan doen. Niets.

En waarom is dan de vraag die in mijn hoofd blijft spoken. Waarom dit? Waarom deze pijn? Waarom deze onrust? Waarom nadenken over beeindiging? Waarom God? Waarom kunt U het niet geven. Dit is uitzichtloos, het wonder van genezing is hier voorbij gegaan, waarom? En waarom, zelfs waarom wilt U hem nu nog niet wegnemen? Ik snap het niet?

Ik begrijp het niet.... We vertrouwen, we hopen, we geloven!

Emoties

Inmiddels dacht ik na een aantal jaren sociale studie toch flink wat geleerd te hebben over emoties. Je hebt ze in alle varianten, het is belangrijk ze toe te laten en je er bewust van te zijn. Tuurlijk, nog steeds mee eens. Maar nu, zoveel emoties die elkaar in zo'n ontzettend rap tempo afwisselen.
Het ene moment geniet ik van kostbare momenten, dan weer moet ik lachen om iets wat er voorvalt en dat andere moment loopt er zoveel water uit mijn ogen dat ik er emmers mee kan vullen.
Emoties. Ze overspoelen en op dit moment kan ik alle varianten niet meer tellen, weet ik niet of ik alles wel toe wil laten en vraag ik me af of ik me er bewust van kan zijn als ze doorgaan in dit tempo.

Wat een pijn kunnen moeilijke situaties doen. Wat een verdriet kan een mens hebben. En wat kunnen we goed grenzen verleggen. Elk moment denk je dat echt het uiterste is van wat je kunt dragen of wat je ander kunt zien dragen, maar toch. Wat een kracht. Wat een mogelijkheden. En hoewel dat steeds weer confronterend is, we komen steeds weer op een dieper stabiel slechte positie, is dat ook wat kracht geeft.

Ik blijf geloven dat God ons niet meer te dragen geeft dan we aankunnen. Hij is trouw, Hij is nabij en met Zijn liefde blijft Hij! Dat is waar ik in geloof. Dat is waar ik in moet geloven. Want geloven zelf is niet zo moeilijk, maar vertrouwen op Hem is dat wel..

Mijn manier om mijn geloof niet in emotie op te laten gaan is dagelijks de dingen te blijven zien waar ik dankbaar voor ben. Daarom ben ik dankbaar dat gisteren de zon scheen en ondanks de wolkenlucht bleef schijnen op zijn gezicht.

Dank U voor Uw nabijheid!

"U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan."
1 Korintiers 10: 13

?!

Een paar weken geleden waren mijn grootste zorgen of ik mijn opleiding ging halen, of ik een baan kon vinden en natuurlijk... of ik mijn jurk nog wel dicht zou krijgen. En nu... wat wiebelt het leven.

Alle oude issues komen weer naar boven. Juist als alles om me heen wiebelt moet ik stevig staan en juist nu lukt het me maar net. Wat is het hard werken. Onzekerheid, angst en verdriet overheersen over alles. Hoe kan het leven zo oneerlijk zijn? Wat maakt dat dit ons overkomt. Hem overkomt. Zoveel vragen en zo weinig antwoorden.

Schrijven deed ik niet meer. Vriendjelief raadde dit toch maar aan. Dus hier ben ik dan, alles wat rust kan bieden grijp ik nu aan.

God, wat ben ik verdrietig, boos en soms overheerst ook het onbegrip. Waar gaat dit heen en wat is de zin van dit alles? Ik snap het niet. God, ik snap het niet. Dragen en maar doorgaan doen we, maar ik heb U nodig. Heel hard. Ook al begrijp ik dit niet, snap ik niet dat u dit allemaal toelaat en vraag ik me dagelijks af wat ik hieruit moet leren en zelfs of ik schuld heb.. Ik heb u nodig, ook al begrijp ik deze route niet. Vader draag! Draag ons dichtbij u!