Tegen het einde van 2012 vonden we het wel tijd voor wat nieuwe grote keuzemomenten. Aangezien we inmiddels al een heel leuk eigen plekje hebben, getrouwd zijn en leuke banen hebben bleef er niet zo veel over.. behalve dan iets kleins dat toch zo groot is: Kinderen.
En toen begon het spektakel.. sinds het moment dat ik, (ja ik, want manlief was er stiekem toch wat sneller over uit)deze knoop had doorgehakt kwamen de zenuwen in grote getale naar boven. Zucht, wat werkt een mens toch gek. Tot een paar maanden geleden werd ik nog compleet zenuwachtig als ik dacht aan kinderen hebben en nu bekruipt het me als ik eraan denk dat ik ze niet krijg.
En dus nu.. nu ben ik de afgelopen maanden niet zwanger geraakt en wel elke maand een paar dagen overtijd. Als er iets zenuwslopend is.. zucht. En ik vind mezelf de grootste muts van de wereld want stiekem sluipt ook de teleurstelling naar binnen als ik niet zwanger blijk te zijn, wat natuurlijk reinste onzin is aangezien gemiddeld 30% van de vrouwen pas na een half jaar en 90% van de vrouwen na 2 jaar zwanger blijkt te zijn.. en een nog grotere muts aangezien ik dit alweer had uitgezocht.
En toch, nu zit ze er weer aan te komen en de kans dat er nu wat gaat gebeuren is met een man buiten de deur toch relatief klein, en toch ben ik rustiger dan de afgelopen twee maanden. Ik zie het wel, met een sprankeltje hoop..
Nu ook hopen dat ik deze rust vasthoud. Kom op zeg, straks hoor ik bij die laatste van de 90% en duurt het twee jaar. Dan kan ik nog best wat stressmomentjes tegemoet zien..
Uiteindelijk word ik toch weer bepaald bij het allereerste begin; een kindje is een wonder, een wonder uit Gods hand. Rust en vertrouwen in zijn leiding in mijn leven.Die basis is weer nodig en daar bid ik voor!
Dank u God, dat u mij altijd weer naar u toehaalt ook als ik u even niet zie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten