van muziek tot emancipatie...

Ik ben echt verzot op "oude"songs..

Roger whittaker, Simon and Garfunkel, Ella Fitzgerald, Ray Charles.. You tube is echt fantastisch.. per dag ontdek ik weer "nieuw" talent..

Ik vind het heerlijk om tijdens het schilderen van menig wandje Simon and Garfunkel te luisteren. Wil ik relaxen dan houden Ray en Ella me gezelschap. En ben ik lekker druk aan het werk zingt Roger graag een deuntje om de vrolijke stemming erin te houden.

Dit is alweer een soort van nostalgieblogje..

(Even voor de duidelijkheid, ik ben een zeer gelukkige meid in 2009, blij met de doorgevoerde emancipatie zodat ik nu nog met tig andere meiden een leuke opleiding kan doen)

Ik geniet gewoon van het vroeguh, waarin veel moeilijker ging, maar misschien juist daardoor ook wel veel makkelijker. Het hoorde er gewoon bij dat je trouwde, kinderen kreeg, het huishouden bestierde en lief was voor je man. Nu natuurlijk ook nog steeds, maar toch wordt er van de vrouw meer verwacht, en aan die verwachtingen wil ik ook voldoen. Ik zou heel graag straks trouwen met de man van mijn dromen.. (waarover ik trouwens nog steeds alleen maar droom) een leuk huisje met op den duur een stuk of wat stoere, lieve kids. En natuurlijk wil ik heel lief zijn voor mijn man. Maar voor ik daar ben.. pfff... er moet zoveel gebeuren. De mannen liggen niet meer voor het oprapen, alhoewel.. waarschijnlijk ben ik kieskeuriger geworden, wat dan ook weer te wijten zou zijn aan een weidere blik dan 50 jaar geleden. Ik zeg trein, auto, opleiding, banen.. zoveel veranderingen. Ik denk dat ik meer mensen ontmoet dan mijn oma toen. Maar ja, maakt het het makkelijker. Ik weet het niet. Je hoort nu van mensen die elkaar via een datingsite vinden, (tegenwoordig ook internet in de trein, dus voor de drukke mens onder ons..) en later blijken praktisch binnen 5 kilometer bij elkaar weg te wonen. Als we nu minder konden, zouden we elkaar dan eerder vinden?! tja..

En die opleiding met bijbehorende baan.. hoe belangrijk is dat. Ik weet dat ik me verder kan ontwikkelen en daar de mogelijkheden voor heb, waar ik dan dankbaar voor ben. Maar was het vroeger dan zoveel slechter. Ik denk het niet.. Vrouwen met een hoofdletter bestierden daadwerkelijk het huishouden, en was de buurvrouw in nood dan kon je die helpen zonder dat je eerst moest kijken wanneer je die week een dagje vrij was. En mijn oma was een zeer slimme vrouw, allebei trouwens, veel mensenkennis, bijbelkennis (ze dreunden zo de hele catechismus op)

Tja.. ik ben gelukkig, maar ik weet wel dat alle ontwikkelingen behalve heel veel positieve dingen ook veel negatieve hebben gebracht. De emancipatie is niet voor iedere vrouw goed geweest. Tuurlijk zijn we blij dat paps nu ook een luier verschoont en niet meer de man is die op zondag het vlees snijd, maar dat er in deze geëmancipeerde wereld nu kinderen als ze zich bezeren in het weekend vragen naar de oppas in plaats van hun ouders.. tja..

Deze blog is niet bedoeld als negatieve boodschap naar ouders die werken. Ik merk alleen steeds meer in mijn omgeving dat mensen het niet redden om alles maar goed te moeten doen. Ik denk dat het belangrijk is om ook te blijven denken aan jezelf en aan de verantwoordelijkheden die je hebt. Hoe je die invult is voor iedereen verschillend, iedereen vind immers andere dingen belangrijk. Maar het belangrijkste is respect en tijd voor elkaar..

De balans, dat is pas het echte zoeken.

Ik hoop hem ook later te kunnen vinden, en dan wel graag samen met een leuke droomkerel!

toedels..