Sinds een paar weken ben ik tijdelijk vriendjeloos.. Alleen. helemaal niet leuk. Ik zou heel graag eventjes de dingen uit mijn leven met hem willen delen. Het gekke is dat het dus schijnbaar heel snel gaat dat iemand je een samen gevoel kan geven, en als iemand er dan niet is, een alleen gevoel.
Ruim 2000 jaar geleden was er Iemand echt alleen. Hij kon met niemand behalve met Zijn Hemelse Vader Zijn leven delen. En er is zelfs een moment geweest dat Hij zich helemaal verlaten voelde. Hoe verschrikkelijk moet dat zijn geweest. Hoe ongelofelijk is dat nu. Jezus stierf voor mij. Aan een kruis. Een verschrikkelijke tijd moest/wilde Hij doormaken voor mij. Om uiteindelijk het allergrootste offer te brengen.
Hij stierf. Hij ging het dodenrijk in.
Hij stond op! Hij ging Het Leven in!
Pasen. Een tijd van lekker eten, familie, van eieren zoeken en de paashaas? Of een tijd om stil te staan. Stil te staan bij het grote offer dat eens voor mij, eens voor jou, is gebracht. Tijd om na te denken wat dit nu na zoveel jaar nog voor mij betekend. Hoe groot is Mijn God, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gaf uit liefde voor mij..
Immens, niet te bevatten groot. Hoe groot is Zijn liefde voor ons!
Ik mag me dan zo nu en dan even heel alleen voelen, maar door het lijden, sterven en Opstaan van Jezus hoef ik nooit meer alleen te zijn! Mag ik leven in de wetenschap dat God er altijd voor mij is en dat wat ik ook doe, ik altijd bij Hem terecht kan!
Dank u God, U bent oneindig groot!
"Op elk moment van mijn leven, bij dag en bij nacht,
wil ik Uw woorden lezen en dragen in mijn hart.
In de stormen van mijn leven, in de regen in de kou,
wil ik schuilen in Uw vrede, wil ik rusten in uw trouw.
Vader U bent goed, U bent heilig, U bent Liefde,
Jezus U bent groot, U bent sterker dan de dood.
Vader, deze dag geef ik mijzelf aan U en ik zing met heel mijn hart,
Ik houd van U"
[Opwekking 630]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten