Fases

 De zon.. 

Ik voel de warmte, ik knijp mijn ogen dicht tegen zijn scherpte. Hij is er weer, een nieuw seizoen breekt aan. De magnolia gaat bloeien, die kale boom die opeens weer zoveel kleur geeft. 

Nieuwe kansen, een nieuwe dag..

Ik merk een verwarring in mijzelf, een onrust en een gevoel van een onderstroom die ik niet kan definiëren. Een gevoel van het missen van iets heel belangrijks? Het gevoel van onzekerheid? Het gevoel van ontbreken van grip? Het gevoel dat er heel veel dingen zijn die onder de oppervlakte leven. Misschien wel het gevoel van een kruising.. een keuze die ik moet maken om zelf staande te blijven. En wat als dat ook die onzekerheid verklaart, want; maak ik de juiste keuze? Moet ik het anders doen? Met als diepe kernwaarde; ben ik wel goed genoeg? Vinden ze mij leuk of zitten we in een onzichtbare strijd? Een strijd waarvan iedereen zegt dat hij er niet is maar waarbij ik iets voel..

Zou het zo kunnen zijn dat we stiekem allemaal op zoek zijn naar die goedkeuring? Naar die verbinding? Naar het gevoel van erbij horen?

En heel misschien, als ik mijn hart heel eerlijk bevraag dan denk ik dat er soms dingen gebeurt zijn die misschien toch diepere impact hebben dan je zelf zou willen toegeven. Dingen die gezegd zijn, keuzes die gemaakt zijn. En misschien, heel misschien ligt de kern er wel in dat ik moet beginnen met toegeven dat er ergens scheurtjes zijn. Dat sommige dingen pijn doen. Dat een pleister of rust nodig is om te herstellen. En dan de main question; mag dat ook. Mag er soms even afstand zijn om zelf te herstellen of is dat te spannend? Want wat als ik nu anders reageer dan iedereen hoopt, denkt of wenst? Wat als ik anders reageer dan ik zelf gewoon ben? Wat gebeurt er dan met mij?

Ik voel me dan alleen, er niet bij horen, geen onvoorwaardelijkheid. Geen, het is oké, jij bént oké.. 

Altijd het gevoel mijn best te moeten doen om me geliefd te voelen. Wie ben ik? Wie ben ik zonder mensen om me heen? Wie ben ik... Waar sta ik voor? Wat vind ik belangrijk? 

En dan kan ik heel goed praten en heel veel zeggen maar wat als dit, wat ik nu schrijf de kern is van mijn gevoel en ik daar ook acceptatie in mag gaan vinden. Dit is, dit maakt de ander niet minder, dit maakt mij niet minder. Dit is.. 

En is de kern dan eigenlijk niet dat ik mijn eigenwaarde in mijzelf moet vinden en niet bij de ander? Ik denk dat familie de meest complexe dynamieken met zich mee brengt en dat de reden hiervoor wellicht is dat je je in de basis geaccepteerd wil voelen. In ieder geval, ik wel. Ik heb nooit grote vriendengroepen gehad, familie was voor mij heel belangrijk en daarin investeerde ik. Het motto, iedereen is welkom, de deur staat altijd open was/ is een belangrijke waarde. Maar als ik dan kritisch naar die waarde kijk; de deur blijft altijd open maar ik misschien hoef ik niet altijd in de deuropening te staan. Mensen zullen zelf de stap over die drempel moeten zetten.

Is dan de conclusie van vandaag dat ik moet loslaten? Ik hoorde vanochtend dat als je 55 % gaat voor wat je zelf denkt dat goed is en de rest over kan laten aan de ander, in acceptatie dat je verschillend bent dat dit voor verbinding zorgt. En laat ik nu afgelopen week ook hebben gehoord dat  "eigenaarschap de sleutel tot verbinding met de ander " is. 

Voor nu betrek ik hem op mijzelf. Ik mag ergens wat van vinden, ik mag ergens wat van voelen maar ik mag de ander zijn eigen stuk ook laten hebben. En dat hoeft niet overeen te komen, en ja, dat kan soms pijn doen. Je hoopt dat de ander een stukje van jou (mij) ziet en die 45 % in zich heeft om mij te omarmen maar soms is dat niet. En dan blijf ik nog steeds op mijn 55 %, mijn eigenaarschap om te bedenken, dit mag.. dit is jouw stuk, dit het mijne..

En soms kan dat wellicht ook wat afstand creëren, heeft het tijd en ruimte nodig. Maar dat hoef ik niet alleen de ander te laten bepalen, dat mag ik zelf ook doen.  Die deur blijft altijd open maar de ander mag ook aanbellen en over die drempel stappen..

De magnolia bloeit, het is een dor uitziende boom maar elk jaar bloeit hij uitbundig, laat al zijn blad vallen, neemt afscheid, keert in zichzelf én bloeit opnieuw...