Inmiddels mag ik al een heel aantal jaren met ouders om de tafel wanneer ze vragen of zorgen hebben over hun zoon of dochter. Altijd blijft het zoeken naar wat er nodig is, geen vraag is hetzelfde. Er ligt geen kant en klaar recept klaar. De afgelopen jaren maken de wachtlijsten in de zorg dat ik in toenemende mate merk dat het niet meer alleen gaat om luisteren en meedenken maar dat het ook gaat om verantwoorden. Hoe kan het dat een kind de juiste hulp pas na enkele maanden kan krijgen. Een kind, mijn kind, zo volop in ontwikkeling en ik gun haar zo dat ze mag leren hoe je het leven leeft op een gezonde manier. Met alle ups en downs, maar nu moeten we de komende maanden vanuit dit dal doorkomen? Mijn kind, mijn alles.. hoe dan? Ja, hoe dan.. En natuurlijk doen we alles wat binnen onze mogelijkheden ligt maar dat is beperkt, helemaal met het toenemend aantal vragen.. met het toenemend aantal kinderen wat juist die hulp nodig heeft om uiteindelijk het leven te kunnen leven.. Dus ve...